Ik herinner me nog de mooie zomerdagen midden jaren '70. De lange zomervakantie werd steevast ingevuld met enkele weken aan zee, afgewisseld met ravotten in de eigen buurt. De gele wimpel met de onmiskenbare Vlaamse leeuw achteraan mijn kinderfietsje verraadde toen reeds de familiale inborst.Uren fietsen op de veldwegen tussen graanvelden en fruitplantages, springen over beekjes en klimmen in bomen tot de boer de deugnieten deed opschrikken. We leefden vooral in de buitenlucht, van maaltijd tot maaltijd, van de ochtendzon tot de avondschemering. Het was de tijd dat de Volksunie op haar hoogtepunt was in de nationale politieke arena, maar op lokaal vlak meestal veel te klein bleef om iets te kunnen betekenen. Men sprak niet van Bart De Wever, maar van Willy Kuijpers, Vic Anciaux en nog vele anderen. Ik luisterde vaak bewonderend naar de verhalen die mijn vader vertelde over de Vlaamse boegbeelden van toen, en over hoe deze lieden zouden zorgen voor verandering. Op dat ogenblik besefte ik nog niet dat de overtuiging en verhalen van mijn vader een blijvende impact zouden hebben op mijn verdere leven. Onafhankelijkheid en rechtvaardigheid zouden blijvend gevoelige thema's zijn voor mij.
De loop van het leven met al haar facetten brengt me meer dan 30 jaar later zelf in het (zij het lokale) politieke landschap. Tijdens mijn studiejaren in Leuven kon ik het niet laten groepsvertegenwoordiger te worden in de studentenraad, enkele jaren later werd ik gevraagd om binnen de stedelijke sportraad een bestuursfunctie op te nemen (penningmeester).Die bestuursfunctie binnen de sportraad viel me zwaarder dan verwacht. Gewapend met veel ambitie en jong ongeduld heb ik de bestuursploeg vervoegd, maar na enkele jaren besloot ik een illusie rijker mijn engagement aldaar te beëindigen. Het was, voor een jonge en onervaren snaak als mij, onbegonnen werk om hier voldoening uit te kunnen halen. Ik was dan ook 30 jaar jonger dan de gemiddelde bestuurder. Privé en professioneel veel illusies maar ook de nodige "overwinningen" rijker kwam ik in 2008 terecht in Esen, de grootste deelgemeente van Diksmuide. Een heel nieuw hoofdstuk diende zich aan, met nieuwe moeilijkheden en ook nieuwe kansen. Van de Volksunie is inmiddels al een hele tijd geen sprake.
Ook die partij heeft heel wat tegenslagen, pijn en illusies moeten verwerken. De (naar mijn gevoel) enige echte erfgenaam heeft vorm gekregen in de Nieuw-Vlaamse Alliantie, beter bekend als de N-VA. Het kan geen toeval zijn dat, ondanks mijn recente verhuis van het mooie Limburg (Sint-Truiden), de lokale partijafdeling me nog net op tijd had gespot om ook mijn steentje te kunnen bijdragen aan de lokale verkiezingen. Je weet wel, die verkiezingen waardoor N-VA van een reus met dwergenpootjes plots uitgegroeid is tot de grootste partij van Vlaanderen, met ook een stevige verankering op gemeentelijk vlak.
Die lokale verkiezingen werden een kort, maar hevig avontuur, met een erg mooi resultaat. Ook in Diksmuide, ook voor de inwoners die mij vereerden met een naamstem. Met 648 voorkeurstemmen op 14/10/2012 ben ik best tevreden met mijn persoonlijke resultaat, dat enkel mogelijk was met de onvoorwaardelijke steun vanwege mijn echtgenote, Jill Dekeyser. Ook de bestuursleden van N-VA Diksmuide ben ik dankbaar voor het geloof en vertrouwen dat ze in me hebben gesteld, voor de geweldige kansen die ze me hebben geboden. Het is het begin van een lang verhaal, dat nog helemaal niet uitverteld is! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten